 |
| de leeuwen van het eiland Delos |
Het is een verleiding van de wetenschap te willen denken in abstracties, maar ik moet zeggen dat ik niet het gevoel heb gekregen er daarmee wat het betreft de realiteit iets op te zijn ingeschoten, mogelijk ligt het antwoord voor de hand dat de litterator niet graag met abstracties bezig is want dat dan de aandacht voor zijn werk al snel zou tanen. Maar sommige van die abstracte formuleringen en termen waar we tegenwoordig zo graag in willen geloven laten zich voor wie een beetje ervaring heeft met timmeren en spaanplaat lezen als een roman.
Dat de wens om de dingen die gebeurd zijn te verklaren op diverse manieren kan worden beantwoord is een gedachte die ik ook niet zo kon toelaten, want dat zou natuurlijk mijn beste weten idee hebben aangetast en daar was ik nog niet aan toe. Wat ik gekregen heb als in de schoot geworpen na zovele jaren van overwegen en belevingen begrijpelijk krijgen die groter zijn dan wij aankunnen om een verkaring voor te vinden had ik natuurlijk wel als wens gekoesterd maar de vervulling van die bijna neurotische drang om te schrijven terwijl jhe niets te vertellen hebt bleef zolang uit dat ik mij nu niet meer kan herinneren wanneer die hand nu eindelijk aan de ploeg geslagen werd. Hoe dan een gewone leerling van het gymnasium toch daar arriveert waar hij zijn oprechte schrijverschap mag beleven zonder bang te zijn dat hij de draad zal kwijt raken na enkele succesvolle romans te hebben geschreven, soms is een enkel woord voldoende om aan je plicht bij te dragen aan een samenleving die vooruitgaat in zijn idioom te hebben voldaan, die weg daar gaat dit blog natuurlijk ook al niet over, het lag wel ens gewoon aan mijn humeur of ik nog iets te doen had en verder bleek ik in alle redelijkheid gesteld niet ongevoelig te zijn voor elk blanco stuk papier dat mij maar onder ogen kwam en de gedachte aan een heuse vulpen liet mij maar steeds niet los.
