Het zal dus misschien meer mensen zijn opgevallen dat in alle landschapsfotografie, nu ja bijna alle, die van over de oceaan naar ons toe komt waaien, nauwelijks een enkel schuurtje of tuinhuisje te vinden is, ik heb daar eens een waarschuwend woord voor laten horen en het zal aan het denken hebben gezet.
Ik vind het gewoon prachtig dat ik deze foto mag interpreteren als een handreiking, een geste, van onze kant om dan maar ergens te beginnen om wat aan sociaal werk onder de bevolking van het toch al zo zwaar getroffen Noord-Amerikaanse continent te doen. Dan kan men tenminste op adem komen.
De lezer mag begrijpen dat de Clem zijn geest al dwalen zag bij het zo gedurig ontvangen van al die uitnodigingen van de andere zijde van de Atlantics, en meer dan met Micha heb ik er niet aan kunnen doen, het uitzicht was schitterend en de sfeer deed heel weldadig aan. Met name aan Pittsburg Pennsylvenia bewaar ik heel krachtige indrukken, hoe zoiets nu precies in zijn werk gaat, tja, je droomt dat je daar rondwandelt al is het klaarlichte dag, en langer dan een droomdenken duurt de ervaring niet.
Het voordeel dat gewonnen is, behalve in de kosten en baten sfeer, dat je een brug hebt kunnen slaan waar zelfs een pijpleiding onmogelijk wordt geacht, een verbinding hebt kunnen maken vanuit de dromen van twee werelden, thans allebei opgenomen in de gedachte van een nieuwe wereld.
Over het algemeen is het op dit moment verstandiger om te stellen dat ons wereldbeeld is veranderd.
Dat er materieel een in Nederland meer gewone maar in Amerika toch door velen nog niet bereikbare zitbank bij hoort, tja, dat begreep ik zo dikwijls in mijn salonneke dat het leuk is er nu eens de wijde blik van te aanschouwen.
